جماعت در اسلام همان جمع ‌شدن بر شریعت الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ است که رسول‌الله ﷺ بدان امر نموده است، و این همان جماعتی است که بر انسان واجب است به آن بپیوندد.

سلف به‌معنای گذشتگان است؛ هر گذشته‌ای به نسبت دیگری‌ سلف است اما اگر لفظ سلف به‌طور مطلق گفته شود منظور سه ‌قرنِ برتری‌یافته (صحابه، تابعین و اتباعِ‌ تابعین) است.

(میانه‌روی) در دین یا (وسطیّت) این است که انسان بین غلوّ و جفا قرار گیرد که این مسأله شامل امور علمی- ‌اعتقادی و امور عملی- ‌تعبّدی می‌شود. ضابطه‌ی (میانه‌روی) : هرآنچه شریعت آورده میانه است و هرآنچه مخالف شریعت باشد میانه نیست، بلکه مایل و منحرف - به‌سوی افراط یا تفریط - است.

تعمق در پرسیدنِ ‌سؤال از مسائل عقیده از طریقه‌ی سلف نیست بلکه بسیار از آن بر حذر می‌داشته‌اند زیرا مسائل عقیده امور غیبی است که واجب است انسان - بدون پرداختن به کیفیت و حقیقت آن - بدان تسلیم شود.

سخت‌گیری و ملزم ‌کردن‌ خویش به آنچه الله سُبْحَانَهُ‌وَتَعَالَىٰ امر ننموده همه‌اش هلاکت است اما بهترین روشِ و منش همان روشِ محمد ﷺ است.

شایسته است بگوید: ضابطه‌ی عقیده‌ی صحیح و عقیده‌ی فاسد چیست؟ جوابمان بر این سؤال چنین است: هر آنچه موافق روش و منهجی باشد که رسول ‌الله ﷺ و اصحاب‌ ایشان رَضِيَ‌اللهُ‌عَنْهُم بر آن بوده‌اند عقیده‌ای صحیح، و هرآنچه مخالف آنان باشد عقیده‌‌ای فاسد است.

کتاب‌های تاریخ، گاهی حاوی این مسأله هستند که دلالت بر طعنه به صحابه – صراحتا یا غير مستقيم – دارد؛ بنابراین مؤمن باید از این‌ گونه کتاب های تاریخ که وی را گمراه می‌کند دوری بجوید، و از الله یاری جسته می‌شود.