۳۸۷ – از شیخ رحمه الله سوال شد: حکم وصف کردن کفار به صدق و امانت و حُسن عمل چیست؟
جواب دادند: این اخلاق اگر صحت داشته باشند، با اینکه دروغ و غدر و خیانتی که در میان آنها وجود دارد، بیشتر از کشورهای مسلمان است، و این چیز واضحی است. اما اگر این اخلاقی که کفار به آنها وصف می‌شوند، صحت داشته باشند، اینها اخلاقیاتی هستند که اسلام به آنها دعوت می‌کند و مسلمانان اولاتر هستند که این گونه باشند تا هم دارای اخلاق نیکو باشند و هم اجر و پاداش نصیبشان شود. اما منظور کفار از این اخلاقیات، جز مادیات چیز دیگری نیست. در معامله راستگویی پیشه می‌کنند تا مردم را به سوی خود جلب کنند.
اما مسلمان وقتی متخلّق به چنین اخلاقیاتی باشد، اضافه بر این امر مادی، به دنبال امری شرعی است که همان تحقق یافتن ایمان و کسب ثواب از الله تعالی است، و این محل فرق بین مسلمان و کافر است.
اما صداقتی که تصور می‌شود در کشورهای کافر وجود دارد، چه کشورهای کافر در شرق و چه در غرب، اگر صحت داشته باشد، فقط مقدار ناچیزی است در مقابل شرور بسیاری که وجود دارد، و اگر تنها شری که دارند، همین نباشد که آنها حق کسی را که دارای بزرگ‌ترین حق است، یعنی الله، را انکار می‌کنند، کفایت می‌کند: {إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}[۱]، یعنی: {به راستی که شرک، ظلمی بس بزرگ است}. اینها هر مقدار خیر که انجام دهند، در مقابل بدی‌ها و کفر و ظلمی که دارند، هیچ نیست. بنا بر این، هیچ خیری در آنها نیست.
[۱] – سوره لقمان، آیه «۱۳».
